باستانی ترین یافته های مینا کاری بشقاب واقعی از قبرس در دوران طلایی آن به دست آمده است، در زمانی که مردم میکنی پس از حمله آخایی ها به این جزیره پناه بردند.
کیفیت بالای اشیاء این دوره، علیرغم نادر بودن یافته ها، دانش عمیق این تکنیک را نشان می دهد. اولین نمونه های شناخته شده شش حلقه طلایی مربوط به قرن سیزدهم قبل از میلاد هستند که در مقبره ای در کوکلیا پیدا شده اند.
یکی دیگر از اشیاء قابل توجه، عصای سلطنتی طلایی کوریون قرن یازدهم قبل از میلاد است که در پایتخت باستانی جزیره یافت شده است، که گره گرد آن بر روی یک عصای 16 سانتی متری نصب شده است.
که دارای تزئیناتی با میناهای سفید، زنبق و سبز در سلول های کوچکی است که با تکنیکی بعداً شکل گرفته است. در فرانسه به «کلوزونه» معروف است. هر دو عصا و حلقه های طلایی اکنون در موزه قبرس در نیکوزیا هستند.
سپس، در حدود 1500 سال قبل از میلاد، در تمدن میسنی، زرگر و شیشه‌ساز شیشه‌ای شبیه به سنگ‌های قیمتی اختراع کردند که می‌توانست روی طلا ذوب شود و از طریق فرآیند انجماد در دمای بالا، روی سطح فلز بچسبد و یک پیوند دائمی ایجاد کند.
اولین میناهای کشف شده در Mycenae و مربوط به 1425 قبل از میلاد منحصراً آبی بودند: از این لحظه، می توان تاریخچه میناکاری را از طریق یافته های باستان شناسی با اطمینان بیشتری مطالعه کرد.
به هر حال، باید توجه داشته باشید که این تکنیک در ابتدا، برای چند قرن، به جواهرات و اشیاء مذهبی محدود می شد، که ترسیم یک تاریخچه کامل از هنر میناکاری را دشوارتر می کند.
محراب طلایی در سنت. کلیسای جامع مارک (ونیز) نشان دهنده مرتبط ترین محصول هنر بیزانسی، هم از نظر زیبایی و هم از نظر ابعاد است. در ابتدا توسط دوج پیترو اورسئولو اول (976-978) به‌عنوان پیشانی سفارش داده شد.
بعداً بزرگ‌تر شد، به وصیت جانشینان او Ordelaffo Falier (1105)، پیترو زیانی (1209) و آندریا داندولو (1342) بازسازی شد و به صورت محراب اقتباس شد.
امروزه، “Pala d’Oro” شامل 250 بشقاب با آیکون های میناکاری شده است که توسط زرگران بیزانسی ساخته شده و/یا در طول جنگ های صلیبی در قسطنطنیه مورد حمله قرار گرفته اند.
