علاقه مندی مردان آمریکای شمالی به استفاده از دمپایی روفرشی

در دهه 1950، بسیاری از مردان اروپایی دمپایی روفرشی را برای لباس‌های غیررسمی می‌پوشیدند، اما بیشتر مردان آمریکای شمالی آن‌ها را بیش از حد جذاب می‌دانستند.

دمپایی روفرشی شب زنانه در دهه 1950 از بدون بند استفاده می‌کردند تا این تصور را ایجاد کنند که اصلاً کفشی نیست، گویی کسی که می‌پوشد روی نوک پا راه می‌رود.

استایل بند دمپایی روفرشی وامپ که به عنوان قاطر پنجه باز نیز شناخته می‌شود، توهم مشابهی را ایجاد کرد، اگرچه گام‌های سریع بدون از دست دادن یک کفش در این فرآیند غیرممکن بود.

بت لوین، طراح کفش آمریکایی، این مشکل را با اضافه کردن یک تار الاستیک که در طول کفی آن قرار دارد، حل کرد، این نوآوری بهار-و-لاتر نامیده شد.

در اواخر دهه 1960، ضد مد هیپی، ابتدایی ترین سبک دمپایی گلدار روفرشی را به خیابان های آمریکا معرفی کرد.

این صندل‌های انگشتری ساده چرمی یا صندل‌های بند V که به آن‌ها لقب عیسی داده‌اند، از مکزیک و آسیا وارد شده‌اند یا توسط صنعتگران نوپای خیابانی به صورت محلی ساخته شده‌اند.

این صندل از نظر جنسیت خنثی، طبیعت گرایی، راحتی و سبک الهام گرفته از قومیت را در بر می گرفت.

این امر راه را برای ورود دمپایی روفرشی سلامت به کمد لباس های مد روز، مانند Birkenstocks در دهه 1970 هموار کرد.

کفی‌های کانتور و کوچک‌تر کردن پا به عنوان کمک‌های عالی برای سلامت و راحتی پا معرفی شدند.

در حالی که صندل های شیک از دهه 1930 به عنوان یکی از لوازم اصلی کمد لباس های زنانه باقی مانده اند، دمپایی روفرشی مردانه هرگز جایگاهی فراتر از لباس های ساحلی و غیر رسمی پیدا نکرده اند.

با این حال، در سال های اخیر از مرزها عبور کرده است.

صندل های ورزشی که در دهه 1990 معرفی شدند، با استفاده از زیره ای با آج لاستیک مصنوعی، صندل را به یک پوشش پا مناسب برای انواع فعالیت های ورزشی تبدیل کردند.